Stanąłem w cieniu skały. Z bliska okazała się wyższa niż przypuszczałem. Niosąc ciężkie ciało antylopy, byłem już zmęczony. Obszedłem skałę wokół aby znaleźć schody lub wygodniejsze miejsce do wspinaczki, jednak z każdej strony skała wydawała się równie niedostępna.  Rozglądałem się za dogodną kryjówką dla mojej zdobyczy, ale ostatecznie zrezygnowałem z tego zamiaru. Tłum pielgrzymów,  nierzadko biednych i wygłodniałych, najpewniej tylko na to czekał.
Patrząc z dołu na krawędź wierzchołka skały, dostrzec można było jedynie łunę pełgającego światła. Przemknęła mi myśl o zawołaniu człowieka siedzącego na szczycie, ale miałem przeczucie, że musi zajmować się medytacją lub czymś podobnym, ale równie ważnym. Wychowany w duchu pokory przed stanem kapłańskim, poczułem wewnętrzny nakaz ciszy. Przerzuciłem ciało antylopy na plecy, i postawiłem pierwszy krok na skale mojego przeznaczenia.
Kiedy dłonie namacały szczyt, słońce właśnie zatonęło na horyzoncie. Czułem piekący ból zdartych kolan i łokci, którymi  co rusz zawadzałem o ostre krawędzie skały, oraz własny pot wymieszany z krwią antylopy spływającej po plecach.  Leżąc na krawędzi skały, czułem jak świat ciemnieje mi w oczach od wysiłku.  Odpoczywałem tam dłużą chwilę, czekając aż serce przestanie dobijać się o wyjście z mojej piersi.
Niezdolny do powstania uniosłem głowę w kierunku światła. Niezwykły był to widok. Na środku szczytu siedział półnagi  wychudzony mężczyzna  o skórze gładkiej i bladej.  Niemal połyskliwej. Od pasa w górę jego ciało pokrywały różnokolorowe malunki.  Miał uniesioną głowę, a pomarańczowo malowane grube sploty włosów spływały na pierś dwoma pasmami po obu stronach ramion. Reszta  upięta była w kok, jak czynią to rybacy na wschodzie. Spod lekko rozchylonych ust snuł się błękitnawy ledwo dostrzegalny dym, który nad głową rozpalał się w jaskrawy płomień. W pewien niewytłumaczalny sposób był piękny w swoim dostojeństwie.  Podniosłem się powoli i podszedłem. Człowiek siedział na wyrysowanym kredą nieodgadnionym geometrycznym znaku.
Wpatrując się hipnotycznie w pląsający ognik nad głową medytującego, nie zauważyłem kiedy otworzył oczy  zakryte bielmem.
-Jaki dar przynosisz Synu Pustyni? Odezwał się głosem czystym i mocnym. Na jego ustach zagościł uśmiech, odsłaniający szereg złotych zębów. Ognik  przygasł.
-Czegóż sobie życzysz magu? Zaryzykowałem, choć byłem niemal przekonany, że to sztukmistrz. Ciepło i ciężar na moich plecach był odpowiedzią. Zrzuciłem antylopę przed oblicze niewzruszonej postaci.
-Przynoszę ci ten oto dar. Przyjmij go proszę magu. Wskazałem martwe zwierze. Brnąłem dalej po omacku szukając sensu jego słów. Czyżby był kapłanem jakiegoś zapomnianego bóstwa? Być może oczekiwał tu na kogoś.  Nie rozpoznawałem znaków ani rysunków na jego ciele, jak i tych wyrysowanych wokół niego.
Mag uniósł głowę wskazując mi miejsce przed sobą, abym usiadł.
-Dlaczego nazywasz mnie magiem? Nie jestem tym za kogo mnie bierzesz.
-A kim jesteś? Z oddali zauważyłem nienaturalny płomień nad twoją głową. Tylko magowie i kapłani są biegli w sztuce magii.
-Nie tylko oni. Odpowiedział po dłuższej chwili. Rozłożył szeroko chude żylaste ręce, a płomień nad jego głową rozrósł się i strzelił wysoko w niebo.
-Jestem latarnią na samotnej skale . Jedynym i ostatnim. Tkwię między ciszą  a światem. Ostrzegam i kieruję. 
-Jam jest Śniący Zox-eth-el!

c.d.n.